Η επόμενη σύνοδος κορυφής των είκοσι οικονομικά και πολιτικά ισχυρότερων κρατών του κόσμου θα πραγματοποιηθεί στις 7 και 8 Ιουλίου 2017 στο Αμβούργο. Τόπος συνάντησης θα είναι ο Εκθεσιακός Χώρος στο κέντρο του Αμβούργου, στην κατοικημένη περιοχή του St. Pauli. Οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου θα συνοδεύονται από χιλιάδες μέλη αποστολής και δημοσιογράφους*, προστατευόμενοι από έναν όχλο αστυνομίας, μυστικών υπηρεσιών και στρατού. Με τη συμμετοχή διεθνών οργανισμών και ΜΚΟ δηλώνουν την αξίωση ότι θα λάβουν εκτεταμένες αποφάσεις. Φαινομενικά, οι Γερμανοί διοργανωτές* παρουσιάζονται ως ενδιαφερόμενοι για τα κοινωνικά θέματα, τα βασικά θέματα λένε ότι θα είναι οι γυναίκες, οι μετανάστες και η υγεία. Πρόκειται για λαϊκισμούς με σκοπό να αποσπάσπουν την προσοχή, γιατί στην πραγματικότητα το G20 σκοπεύει στην κατανομή των γεωπολιτκών ενδιαφερόντων και των διεκδικήσεων για εξουσία και στον συντονισμό της παγκόσμιας εκμετάλλευσης.
Η σύνοδος κορυφής G20 δεν είναι μία συνάντηση η οποία εκπροσωπεί την πλειοψηφία της ανθρωπότητας, αλλά μία συνάντηση κυβερνήσεων αστών, αυταρχικών καθεστώτων, χωρών όπου τα βασανιστήρια είναι νόμιμα και στρατιωτικών μπλοκ που στηρίζουν ενεργά πολέμους, οι οποίοι όλοι τους προωθούν την παγκόσμια εκμετάλλευση. Η Γερμανία που τους φιλοξενεί, είναι, μαζί με την Κίνα, ένας από τους μεγαλύτερους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης των τελευταίων 25 ετών. Η σύνοδος κορυφής G20 τον Ιούλιο του 2017 θα έπρεπε άρα να ονομαζόταν καλύτερα «Οι φιλοξενούμενοι των νικητών». Από τα τείχη του Αμβούργου και του λιμανιού του, ως δήθεν «πύλη προς τον κόσμο», στάζει το αίμα της διεθνούς εκμετάλλευσης. Αυτή η σύνοδος κορυφής στοχεύει στη διατήρηση μιας παγκόσμιας τάξης, η οποία ευθύνεται για πολεμικές συγκρούσεις, εκτεταμένη φτώχεια και πάνω από 60 εκατομμύρια ανθρώπους που είναι μετανάστες καθώς και για τον όλο και συχνότερο θάνατο ανθρώπων κατά τη διάρκεια της μετανάστευσής τους.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό καθεστώς έχει πάρει, μετά την οικονομική κρίση του 2008, μία νέα κατεύθυνση: η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η ανταλλαγή εμπορευμάτων, η δικτύωση των παραγωγικών σχέσεων και το εύρος των διασυνοριακών επενδύσεων των πολυεθνικών, παραλύουν. Η σύναψη διεθνών συμφωνιών ελεύθερων συναλλαγών στην Ανατολική Ασία και ανάμεσα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ έχει μείνει στάσιμη. Η συμφωνία παγκόσμιων συναλλαγών στα πλαίσια του ΠΟΕ εγκαταλείφθηκε ήδη από πριν. Αυτό συνάδει με τους ρυθμούς ανάπτυξης που έχουν μειωθεί παγκοσμίως κατά το ήμισυ. Πριν από την οικονομική κρίση, η πλειοψηφία των κύριων καπιταλιστικών χωρών, παρά την άνιση κατανομή, επωφελήθηκε από τη γενική άνοδο της ανάπτυξης λόγω της παγκοσμιοποίησης. Από την οικονομική κρίση και έπειτα, κυρίως οι αναπτυσσόμενες χώρες που εξάγουν πρώτες ύλες (μεταξύ άλλων η Βραζιλία, η Ρωσία και η Νότια Αφρική) καθώς και οι αναπτυγμένες χώρες με μεγάλα εμπορικά ελλείμματα και συρρικνωμένη βιομηχανική παραγωγή (όπως η Αγγλία, η Ιταλία, η Ελλάδα κλπ.) αντιμετωπίζουν οικονομικές και πολιτικές κρίσεις.
Διάλυση της παγκοσμιοποίησης;
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι μόνο λίγες εκείνες οι στρατηγικές οικονομικού ανταγωνισμού που είναι επιτυχείς, όπως η απόσυρση σε εσωτερικές αγορές κατά το παράδειγμα των ΗΠΑ και της Κίνας ή η εντεταμένη αύξηση των εξαγωγών (όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, των Κάτω Χωρών ή της Σουηδίας) σε βάρος των βιομηχανιών των υπόλοιπων χωρών. Οι συμφωνίες συναλλαγών όπως CETA και TTIP στοχεύουν στην εξασφάλιση αυτών των στρατηγικών. Οι χώρες, οι οποίες δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτές τις συμφωνίες, οι οποίες ωστόσο στοχεύεται να συνεχίσουν να λειτουργούν ως αγορές, αντιδρούν σε αυτές τις στρατηγικές όλο και περισσότερο με προστατευτισμό και στο βαθμό που μπορούν, με αποτίμηση του νομίσματός τους, για να μπορέσουν στη συνέχεια να πουλήσουν με χαμηλότερη τιμή το εμπόρευμά τους στις διεθνείς αγορές. Αυτού του είδους ο εμπορικός πόλεμος εντείνεται όλο και περισσότερο. Η συναίνεση μεταξύ των κύριων καπιταλιστικών χωρών αποδυναμώνεται σημαντικά, η αντιστάθμιση ανάμεσα στις χώρες του G20 μειώνεται σημαντικά.
Οι φτωχιές περιοχές στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, δεν διαθέτουν καν τα οικονομικά μέσα να αμυνθούν. Η μαζική φτωχοποίηση, η κοινωνική απομόνωση και η καταπίεση μετατρέπονται, όπως στην περίπτωση της αραβικής άνοιξης, σε τοπικές εξεγέρσεις ή σε καταστολή από ισλαμιστικές οργανώσεις με πρόσχημα θρησκευτικό. Ωστόσο, οι τοπικές κλίκες που εξουσιάζουν, δεν αποδυναμώνονται, αλλά εντείνουν την εκμετάλλευση και την επέμβαση του αστυνομικού κράτους. Όταν και αυτές οι τακτικές δεν οδηγούν σε ειρηνοποίηση, η καταστολή οδηγεί σε εμφύλιους πολέμους που διαρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. «Regime Change» is over – η απαρχαιωμένη τακτική του G7/G8 απέτυχε. Η Δύση δεν προσπαθεί πλέον, όπως στην περίπτωση των πολέμων στο Αφγανιστάν, το Ιράκ ή τη Λιβύη, να καταπνίξει τιε εξεγέρσεις με δυτικές στρατιωτικές επεμβάσεις, ή να εξαλείψει επαναστατικά καθεστώτα, για να καθιερώσει έτσι μία νέα τάξη. Οι συγκρούσεις αφήνονται να «λυθούν» από τους τοπικούς εκπροσώπους*, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του εμφυλίου στην Υεμένη, από τη σαουδαραβική επέμβαση, και κατά τα άλλα, όπως στο Ιράκ και στη Συρία, μαντρώνονται με άτυπες επεμβάσεις. Στοχεύουν στο δόγμα του «Gated Capitalism», ο οποίος θα συγκεντρώνεται στις αναπτυξιακές νησίδες που έχουν απομείνει και θα αφήνει τους φτωχούς και ταλαιπωρημένους να πνίγονται και να πεθαίνουν στις ακτές και στους φράχτες του.
Καθώς οι υποσχέσεις για ανάπτυξη και ευημερία δεν γίνονται πραγματικότητα ούτε καν πλέον για πολλούς ανθρώπους που ζουν στις μητροπόλεις και ενώ παράλληλα μετατοπίζεται έτσι το κρατικό και κοινωνικό πλαίσιο κανονισμών, ο δεξιός λαϊκισμός, ο μαχητικός εθνικισμός και τα αυταρχικά πρότυπα λύσεων στην ΕΕ, στις ΗΠΑ ή στην Ασία σημειώνουν νέες επιτυχίες. Απαιτούν όχι μόνο τον πολιτικοοικονομικό προστατευτισμό, αλλά και την απέλαση μεταναστών* και τη δημουργία φραχτών στα σύνορα. Στο εσωτερικό, τα πάντα θεωρούνται ύποπτα, ό,τι δεν ταιριάζει στα εθνικιστικά και θρησκευτικά πρότυπα, ό,τι είναι κουίρ ή ασύμβατο. Αυτού του είδους η ανάλυση ωστόσο δεν πρέπει να ερμηνευτεί ως παράγωγος οικονομικής εξαθλίωσης. Τα δεξιά λαϊκίστικα κόμματα που σημειώνουν τον τελευταίο καιρό επιτυχία, υποστηρίζονται μεν ως επί το πλείστον από λευκούς των κατώτατων τάξεων, ταυτόχρονα όμως αυτά τα κινήματα παρουσιάζουν επιτυχία και στα εύπορα και οικονομικά επιτυχημένα ευρωπαϊκά κράτη του Βορρά και της Ανατολής. Συχνά πρόκειται για ρατσισμό που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο, συγκεκριμένα σημεία αναφοράς, δηλαδή χωρίς αξιοσημείωτο αριθμό μεταναστών στη χώρα ή πραγματικό κίνδυνο απώλειας θέσεων εργασίας. Στεκόμαστε απέναντι στη Διεθνή των δεξιών λαϊκιστών: από τη ξενόφοβη πολιτική απομόνωσης του ουγγρικού καθεστώτος Όρμπαν, στο ρατσιστικών κινήτρων Brexit, στη ρατσιστική εικόνα που έχει η AfD στη Γερμανία ή η Front National για τον κόσμο, τον ισλαμιστικό εθνικισμό του τουρκικού καθεστώτος AKP, μέχρι την εκλογική νίκη του σωβινιστή Donald Trump.
Ο πόλεμος ως μέσο της κυρίαρχης πολιτικής
Ο πόλεμος και ο καπιταλισμός αποτελούν ένα και το αυτό. Ιστορικά, οι πόλεμοι αποτελούσαν πάντα μέρος της καπιταλιστικής στρατηγικής αντιμετώπισης κρίσεων. Το επί δεκαετίες status quo του Ψυχρού πολέμου ακύρωσε προσωρινά αυτή τη λογική ανάμεσα στις βιομηχανικές χώρες της Δύσης και της Ανατολής και τη μετέφερε ως πόλεμο αντιπροσώπων στις τρεις ηπείρους Ασία, Λατινική Αμερική και Αφρική. Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ δημιουργήθηκαν νέες δυνατότητες ευελιξίας για την καπιταλιστική λογική της κρίσης, άρα και του πολέμου. Το νεοφιλελεύθερο καθεστώς έφερε, μετά το 1989, νέες παγκόσμιες στρατηγικές για το άνοιγμα νέων αγορών και την εξασφάλιση πόρων για τα κυρίαρχα βιομηχανικά κράτη.
Για την εξασφάλιση των σφαιρών επιρροής και κυριαρχίας και για την επιβολή των οικονομικών τους ενδιαφερόντων οι κυβερνήσεις των κύριων καπιταλιστικών κρατών εφάρμοζαν ολοένα και συχνότερα στρατιωτικές τακτικές. Αντιφάσεις και ανταγωνισμοί δεν αντιμετωπίζονται πλέον με καθιέρωση εμπορικών συμφωνιών ή μίας καπιταλιστικής τελωνειακής και φορολογικής πολιτικής, σε συνδυασμό με την ανάλογη νομισματική και πιστωτική πολιτική, αλλά αντίθετα οδηγούν όλο και συχνότερα σε στρατιωτική κλιμάκωση.
Δεν είναι τυχαίο, ότι σχεδόν όλα τα κράτη που συμμετέχουν στο G20, συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στις επίκαιρες πολεμικές διαμάχες. Δεν έχει σημασία εάν πρόκειται για πολέμους αντιπροσώπων, πιθανές αστυνομικές επιχειρήσεις, ή στρατιωτικά μέτρα με σκοπό την «εξασφάλιση της ειρήνης», πρόκειται σε κάθε περίπτωση για πόλεμο, θάνατο και καταστροφή. Προς το παρόν οι μόνες στρατιωτικές συγκρούσεις που αποτρέπονται είναι αυτές, ανάμεσα στα κυρίαρχα κράτη πολιτικής εξουσίας.
Το ότι αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να παραμείνει πάντα έτσι, φαίνεται από την αυξανόμενη κλιμάκωση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας. Το ρωσικό καθεστώς απαντά στην επιθετική επεκτατική πολιτική του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή με σημαντικό εξοπλισμό και απειλεί τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες που είναι πλέον μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η Ρωσία αντιμετωπίζει σημαντικές οικονομικές δυσκολίες λόγω της καπιταλιστικής ανταγωνιστικής δυναμικής και των οικονομικών κυρώσεων. Ο πόλεμος στην Ουκρανία πραγματοποιείται στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανταγωνιστικής λογικής ανάμεσα στην ΕΕ και τη Ρωσία και αποτελεί έκφραση της μάχης για εξουσία, σφαίρες επιρροής και οικονομικές αγορές.
Ο δολοφονικός πόλεμος στη Συρία αποτελεί παράδειγμα του καπιταλιστικού αδιεξόδου από τη λογική του πολέμου. Στόχος της Ρωσίας είναι η εξασφάλιση της φθίνουσας επιρροής της μέσα στη νέα τάξη της Εγγύς Ανατολής μετά την αραβική άνοιξη. Για τις ΗΠΑ και την ΕΕ ο πόλεμος στη Συρία αποτελεί αφενός μέρος του πολέμου ενάντια σε ισλαμιστικά κινήματα και αφετέρου μέσο διατήρησης του κέντρου εξουσίας και καταπολέμησης της Ρωσίας ως ανταγωνίστριας. Η Τουρκία, ως κυρίαρχος της περιοχής, εκμεταλλεύεται την κατάσταση, για να επιβάλλει τα δικά της ενδιαφέροντα στον πόλεμό της ενάντια στο κουρδικό κίνημα και την ισλαμιστική και λαϊκιστική αντιπολίτευση και στις τοπικές πολιτικές της αξιώσεις, μέσω στρατιωτικών επεμβάσεων στη Συρία. Το τέλος της πραγματικής αντιπαράθεσης και το τέλος του θανάτου με κάποια προοπτική για τους ανθρώπους στη Συρία για ειρήνη, δεν παίζουν κανένα ρόλο για τις πολιτικές εξουσίες. Ο θάνατος και η μετανάναστευση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων αποτελούν συνειδητή επιλογή.
Απορρύθμιση και αποσταθεροποίηση
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 το καπιταλιστικό μοντέλο της κοινωνικής ιδιοκτησίας της μεταπολεμικής περιόδου βρέθηκε σε κρίση. Η εξέλιξη αυτή οδήγησε στην επικράτηση ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, το οποίο αποσκοπούσε στην απορρύθμιση των αγορών και σε μία πολιτική ιδιωτικοποίησης, ακόμα και στους τομείς της παιδείας και της κρατικής πρόνοιας, και το οποίο προσπάθησε να αιχμαλωτίσει τους ανθρώπους παγκοσμίως με την υπόσχεση ευτυχίας, πλούτου και ευημερίας. Αυτή η φούσκα μιας στην πραγματικότητα συνεργατικής παγκόσμιας κυβέρνησης και μιας από κοινού παγκόσμιας εσωτερικής πολιτικής ως δήθεν πολιτική εξασφάλισης της ειρήνης συνοδευόταν στην πραγματικότητα από εξοπλισμό στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Ιδεολογικά συνδέθηκε έτσι η επιβολή της στρατιωτικοποίησης ως επιλογή πολιτικής ενέργειας. Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να ιδωθεί και ο σχηματισμός της ΕΕ ως στρατιωτικοποιημένης πολιτικής δύναμης, η οποία ως όργανο των ενδιαφερόντων των κύριων ευρωπαϊκών χωρών και από το έτος 2000 και έπειτα περίπου, υπό την ηγεσία της ηγεμονικής δύναμης της Γερμανίας, απέκτησε την ισχύ να επεμβαίνει στρατιωτικά σε παγκόσμια κλίμακα.
Η επιβολή των νεοφιλελεύθερων στρατηγικών χαρακτηρίζεται και χαρακτηριζόταν τα τελευταία 25 χρόνια από πολέμους: ο κατακερματισμός της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η αποσταθεροποίηση της πρώης σοβιετικής ένωσης καθώς και διάφορες συγκρούσεις στην αφρικανική ήπειρο έχουν τη ρίζα τους στην κατάκτηση και επιθετική εξασφάλιση αγορών καθώς και στην εκμετάλλευση πόρων. Το εύρος αυτής της στρατιωτικοποιημένης πολιτικής εκτείνεται από συγκρούσεις τύπου «Low intensity warfare» μέχρι εμφυλίους πολέμους και ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις σε παγκόσμια κλίμακα. Όλες οι μορφές αυτής της πολιτικής έχουν ένα κοινό αποτέλεσμα: την καταστροφή παλιών συστημάτων κοινωνιών και οικονομιών, που αντιτίθενται στη νεοφιλελεύθερη αξίωση για παντοδυναμία. Για τους ανθρώπους που επηρεάζονται από αυτή την πολιτική, τη μόνη διέξοδο αποτελεί συχνά μόνο η μετανάστευση.
Οι στρατηγικές αποσταθεροποίησης οδηγούν σε αντιδραστικά ανταγωνιστικά κινήματα, τα οποία βρίσκονται αντιμέτωπα με τα δυτικά καπιταλιστικά ενδιαφέροντα. Λογικό αποτέλεσμα αυτού, οι στρατιωτικοποιημένες συγκρούσεις ως αποτέλεσμα της ιδίας νεοφιλελεύθερης οικονομικής και επεκτατικής πολιτικής των κυρίαρχων καπιταλιστικών κρατών. Η ισλαμιστική τρομοκρατία και τα κινήματα μετανάστευσης που απορρέουν από αυτήν αποτελούν στον πυρήνα τους αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής αποσταθεροποίησης, οι οποίες οδηγούν τις κοινωνίες σε μία κατάσταση μόνιμου πολέμου.
Η στρατιωτικοποίηση πολιτικής πράξης στο εξωτερικό οδηγεί και σε μία στρατιωτικοποίηση στο εσωτερικό και κατά συνέπεια σε μία μεταμόρφωση των δυτικών κοινωνιών. Αυξάνεται ολοένα η αποδοχή της λύσης κοινωνικών και οικονομικών συγκρούσεων στο εσωτερικό κατασταλτικά μέσω της αστυνομίας ή ακόμα και του στρατού. Η κλιμάκωση που δημιουργείται από την ηγεμονική εξωτερική πολιτική μετατρέπεται σε επιχείρημα για εξοπλισμό στο εσωτερικό. Η όξυνση της εξωτερικής πολιτικής ισοδυναμεί με κλιμάκωση των κοινωνικών αντιθέσεων στο εσωτερικό. Η κοινωνική εξαθλίωση και το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων δεν αντιμετωπίζεται πλέον με δήθεν πλήρη εργασία και την υπόσχεση της ευημερίας για όλους, αλλά διαχειρίζεται και εξουσιάζεται με την κατασταλτική πολιτική της καταστολής εξεγέρσεων στο εσωτερικό.
Παράλληλα, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αντικαθίσταται από μια νεά φάση στρατηγικής αναδιοργάνωσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η αντιμετώπιση της κρίσης μετά την οικονομική κρίση φαίνεται από την εξωτερική αποσύνθεση της ιδέας της παγκοσμιοποίησης μιας κοινής αγοράς. Αυτή η θραύση οδηγεί σε εθνικισμό, προστατευτισμό και ανάπτυξη μιας αυξημένης ετοιμότητας σύγκρουσης ακόμα και ανάμεσα στα ηγεμονικά κύρια καπιταλιστικά κράτη. Η πολιτική τους είναι ο πόλεμος, οι προοπτικές τους είναι ο ανταγωνισμός και η εκμετάλλευση. Αξίες όπως ειρήνη, ανθρώπινα δικαιώματα, οικονομική δικαιοσύνη και υπεύθυνη χρήση των πόρων αυτής της Γης αποτελούν εμπόδια για την ελεύθερη ανάπτυξη των καπιταλιστικών ενδιαφερόντων για εκμετάλλευση.
Η αντίστασή μας είναι πολύμορφη και απρόβλεπτη
Εάν οι εκπρόσωποι και διαχειριστές* της κυρίαρχης (α-)ταξίας θέλουν να προβληθούν εντυπωσιακά στο κέντρο της πόλης του Αμβούργου, εμείς αντίθετα τους απαντάμε με τις δράσεις μας της υπερεθνικής και διεθνούς αντίστασής μας και αντιπαραθέτουμε τη δική μας ιδέα για έναν κόσμο άξιο να ζήσεις σε αυτόν!
Ανάλογες συναντήσεις κορυφής των κυρίαρχων δεν πραγματοποιήθηκαν μετά το τέλος της δεκαετίας του 1990 ποτέ χωρίς εμάς. Τα Σηάτλ, Γένοβα, Γκαίτεμποργκ και Πράγα δεν έμειναν στην ιστορία ως επιτυχημένες συναντήσεις κορυφής, αλλά ως δυνατές στιγμές της αντικαπιταλιστικής αντίστασης. Οι διαμαρτυρίες και οι δράσεις οδήγησαν στο να μην διεξαχθούν οι επόμενες συναντήσεις κορυφής του G7/G8 τις επόμενες χρονιές στην Ευρώπη πλέον σε μεγάλες πόλεις, γιατί έπρεπε να λάβουν υπόψη τους το γεγονός, ότι θα είμασταν και εμείς εκεί. Αντί αυτού μετέφεραν τις συναντήσεις τους σε απομονωμένα πολυτελή ξενοδοχεία, όσο το δυνατόν πιο μακριά από τις πόλεις, για να κρατήσουν σε απόσταση τις διαμαρτυρίες.
Τώρα λοιπόν σκοπεύουν να διεξάγουν και πάλι μία μεγάλη συνάντηση κορυφής των ισχυρών των κρατών και των κυβερνήσεων σε μια ευρωπαϊκή πόλη στη Γερμανία. Θα είναι καθήκον μας ως ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική αριστερά (ο όρος αυτός χαρακτηρίζει στο γερμανόφωνο χώρο το αυτόνομο και αντιεξουσιαστικό κίνημα) μαζί με πολλούς άλλους να αντιτεθούμε έμπρακτα σε αυτή την επίδειξη ισχύος στο Αμβούργο και να αντιτάξουμε τις δικές μας ιδέες για μια πιο δίκαιη και αλλήλεγγυα κοινωνία.
Τα καλέσματα ενάντια στις συνόδους κορυφής του 2000 και έπειτα ήταν πολύτιμες στιγμές γνωριμίας και συνεργασίας αριστερών και αντικαπιταλιστικών ομάδων και δικτύων από όλη την Ευρώπη αλλά και παγκόσμια. Ζήσαμε εμπειρίες από κοινού και αγωνιστήκαμε από κοινού, καθήσαμε μαζί σε διεθνείς συναντήσεις, μας επιτέθηκαν μπάτσοι με την υποστήριξη του στρατού, μαζέψαμε τις δυνάμεις μας και απαντήσαμε στα χτυπήματά τους. Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση άλλαξε, αλλά τα δίκτυά μας υπάρχουν ακόμα. Είμαστε ενεργοί σε τοπικό επίπεδο, στις περιοχές, στις πόλεις που ζούμε, στα χωριά και στα δάση. Αλλά αγωνιζόμαστε και σε υπερδιεθνές επίπεδο. Συναντηθήκαμε στο Ρόστοκ/ Χαϊλιγκενταμ, Στρασβούργο, Αθήνα, Κοπενγχάγη, στο Βέντλαντ, στο Παρίσι, στο Μιλάνο και στη Φρανκφούρτη.
Τα τελευταία χρόνια δικτυωθήκαμε σε υπερδιεθνές επίπεδο με πολλαπλούς τρόπους: κατά της πολιτικής λιτότητας, ιδίως στην Ελλάδα, αλλά και στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, ή στη Γαλλία δείξαμε αλληλέγγυα αντίσταση. Οι δράσεις αντίστασης όπως καταλήψεις πλατειών, απεργίες, διαδηλώσεις, απαλλοτριώσεις ή καταλήψεις πραγματοποιήθηκαν ως επί το πλείστον σε τοπικό επίπεδο από τα κινήματα. Ωστόσο η ανταλλαγή ιδεών και εμπειριών μεταξύ μας έφεραν δύναμη και συνέχεια. Ιδίως οι δράσεις για το No Border και τους μετανάστες είχαν και έχουν διεθνή και υπερδιεθνή χαρακτήρα. Δεν επιτύχαμε σε όλα, όμως έγινε αυτονόητο σε ευρωπαϊκό επίπεδο τουλάχιστον, ότι αναζητάμε την υπερδιεθνή προοπτική, την υπερδιεθνή δράση και οργάνωση. Ένας διεθνισμός που ερμηνεύεται έτσι, είναι τόσο ετερογενής και πολύμορφος, όπως τα κινήματα, τα οποία δρουν μέσα σε αυτόν. Κανείς από όσους δρουν, δεν είναι απλώς θύμα των συνθηκών όταν αντιστέκεται με αυτονομία και από κοινού.
Η επερχόμενη σύνοδος κορυφής στο Αμβούργο αποτελεί σύμβολο αλλά και πράξη για πολλά από αυτά, τα οποία θεμελιωδώς απορρίπτουμε. Οι μάσκες των πρωταγωνιστών μπορούν να αντικατασταθούν, αλλά είναι αληθινές. Με τις προγραμματισμένες δράσεις στο Αμβούργο θέλουμε να δείξουμε καθαρά ότι πολεμάμε ενάντια στην πολιτική τους, την πολιτική του πολέμου, της τρομοκρατίας και της εκμετάλλευσης! Αναζητάμε τη συμβολική και πρακτική ρήξη με την κυρίαρχη τάξη, μαζί με πολλούς ακτιβιστές* από όλη την Ευρώπη. Θέλουμε να ενοχλήσουμε και να μπλοκάρουμε την ομαλή διεξαγωγή της συνάντησης κορυφής που σκηνοθετείται στο Αμβούργο. Θέλουμε να ανοίξουμε και να εκμεταλλευτούμε πεδία δράσης, για να γίνουμε πολύπλευρα, μαζικά και απρόβλεπτα ενεργοί ενάντια στη σύνοδο κορυφής του G20. Από τώρα είναι ήδη σαφές, ότι για την υπεράσπιση του θεάματός τους θα χρησιμοποιήσουν κατά χιλιάδες το στρατό, την αστυνομία και διάφορες μυστικές υπηρεσίες.
Η αλαζονεία της εξουσίας θέλει τη διεξαγωγή όλου αυτού στις κατοικημένες γειτονιές του Αμβούργου, σε μικρή απόσταση από τη Rote Flora και από άλλα στέκια. Οι κάτοικοι πρέπει απλά να βγουν στο κατώφλι του σπιτιού τους, για να βρεθούν στην κόκκινη ζώνη ή στο μέσο κάποιον δράσεων. Η ριζοσπαστική αριστερά αγωνίζεται εδώ και 15 χρόνια στο Αμβούργο ενάντια σε μία καπιταλιστική αστική ανάπτυξη και αγωνίστηκε για το «δικαίωμα στην πόλη» για όλους. Οι πολιτικοί μας αγώνες για την πόλη δεν ξεκινούν μόνο από τις καταλήψεις σπιτιών τη δεκαετία του 70 ή τον επιτυχημένο αγώνα για τα σπίτια στη Χάφενστρασε στο St. Pauli και τη Rote Flora. Συνδέσαμε αυτούς μας τους αγώνες με τον αγώνα ενάντια στην αβεβαιότητα των θέσεων εργασίας, τα αυξανόμενα ενοίκια, την ελευθερία χώρων για τροχόσπιτα, όπως την Bambule, με το κίνημα των μεταναστών Lampedusa στο Αμβούργο, ή με τις εκτεταμένες «ζώνες κινδύνου» για την καταστολή εξεγέρσεων. Αποκτήσαμε αυτές τις εμπειρίες, είναι ζωντανές και θα ανατρέχουμε πάντα σε αυτές. Και γνωρίζουμε, ότι θα ιδιοποιηθούμε την πόλη για τη σύνοδο κορυφής. Η καταστολή δεν θα καταφέρει να μας εμποδίσει εάν είμαστε πολλοί και δρούμε απρόβλεπτα. Η ενδοχώρα θα παραμείνει ανήσυχη.
Το παρόν αποτελεί κάλεσμα για όλους τους συντρόφους* και φίλους από παντού: ελάτε αρχές Ιουλίου 2017 στις διαμαρτυρίες ανάντια στη σύνοδο κορυφής G20 στο Αμβούργο! Η ριζοσπαστική αριστερά αντιστάθηκε στους εξουσιαστές σε πολλούς αγώνες: θα παραμείνουμε πολύμορφοι, αλληλέγγυοι και απρόβλεπτοι. Τα κοινωνικά μας κέντρα, ιδίως κοντά στην περιοχή όπου θα πραγματοποιηθεί η σύνοδος, θα αποτελέσουν σημεία αναφοράς για την ανταλλαγή και τη διαμόρφωση της αντίστασής μας. Σε αντίθεση με την αστική αντιπολίτευση, εμείς δεν θα προτείνουμε στους κυρίαρχους εναλλακτικές για τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος. Είμαστε αλληλέγγυοι με όλες τις δυνάμεις χειραφέτησης, που θα κατέβουν στους δρόμους ενάντια στη σύνοδο κορυφής στο Αμβούργο. Και θα αποφασίσουμε μόνοι μας, ποιες μορφές δράσεις μάς ταιριάζουν πολιτικά και ποιες έχουν αντίκτυπο.
DAYS OF ACTION – 6/7/8 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017
- Διεθνής αντικαπιταλιστική πορεία της ριζοσπαστικής αριστεράς την Πέμπτη, 6 Ιουλίου 2017
- Δυναμικές δράσεις στην πόλη του Αμβούργου και γύρω από αυτήν: μιλιταρισμός, εκμετάλλευση, αντιστάσεις στην πόλη και άλλα θέματα
- Διαμόρφωση αντιδραστικών, αντικαπιταλιστικών μπλοκ στη μεγάλη πορεία που θα γίνει το Σάββατο στις 8 Ιουλίου 2017
- Και καθ‘ όλη τη διάρκεια της συνόδου κορυφής: αντίσταση σε αυτήν!
Μπλόκο – Σαμποτάζ – Διάλυση στη σύνοδο G20!
G20welcometohell.blogsport.eu
όπου * εννοείται κάθε gender